Beschreibung
De invloed van deze fobie op het dagelijks leven is ingrijpend. De angst om te moeten overgeven bepaalt vaak de keuzes die men maakt, zoals beroepskeuze, gezinsplanning, maaltijdkeuzes en sociale activiteiten. Een constante vraag voor hen is: “Zal ik door deze keuze geconfronteerd worden met overgeven?”
Vaak gaan personen met emetofobie bepaalde situaties uit de weg, vooral die waarin ze het risico lopen om zelf te moeten overgeven en niet tijdig kunnen vertrekken. Ze vermijden ook situaties met personen die ziek lijken en factoren die misselijkheid kunnen opwekken, zoals bepaalde voedingsmiddelen en drankjes.
Wanneer ze toch dergelijke situaties trotseren, kunnen hevige angsten of zelfs paniekaanvallen ontstaan. Door angst kan misselijkheid opkomen, wat de angst verder versterkt. Hierdoor ontstaat een vicieuze cirkel.
De manier waarop emetofobie zich manifesteert, varieert. Sommigen eten zeer beperkt en verliezen veel gewicht. Anderen vrezen besmetting met buikgriep, wat kan leiden tot smetvrees. Weer anderen vrezen vooral te moeten overgeven in situaties waar ze niet kunnen ontsnappen, wat kan leiden tot straatvrees of paniekstoornissen.
Ondanks dat deze fobie niet breed erkend wordt, is het een wijdverspreid probleem. Ten minste 115.000 Nederlanders en Belgen ervaren deze angst. Het staat zelfs als zevende op de lijst van meest voorkomende fobieën. Veel patiënten denken echter dat ze uniek zijn in hun angst en spreken er daarom zelden over.
Behandelingsrichtlijnen
De oorsprong van emetofobie ligt vaak in het koppelen van overgeven aan een angstaanjagende ervaring. Dit kan door een traumatische ervaring met braken, het overgeven tijdens een stressvolle periode, of het observeren van de reactie van ouders op braken. Wanneer pogingen tot vermijding toenemen, kan een milde angst escaleren naar een volwaardige fobie.
Therapeutische interventies beginnen vaak met een grondige analyse van het probleem. Door gesprekken wordt inzicht verkregen in de oorsprong en onderhoudende factoren van de fobie. Hierbij kan ook gekeken worden naar onderliggende problematiek. Met deze informatie wordt een behandeling op maat gemaakt.
De meeste behandelingen richten zich op cognitieve gedragstherapie met exposure. EMDR, hypnotherapie, ontspanningstherapie of haptotherapie kunnen ook onderdeel zijn van de behandeling. Soms worden medicijnen, zoals antidepressiva of kalmerende middelen, voorgeschreven ter ondersteuning.